زندگی مهدوی چیست؟

     زندگی با حجت حیّ و حاضر را زندگی مهدوی می گویند. کسی که خود را وقف امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف می نماید و همه نیرو ها و توان ها و امکاناتش را در راه امام صرف و خرج می کند، زندگی مهدوی دارد.

       نفس کشیدن با یاد حضرت و خود را وقف ایشان کردن شالوده اساسی این زندگی است. ما امامی داریم که بر همه احوال ما آگاه است و هیچ چیز در این جهان گسترده از نگاه نافذ او پوشیده نیست. همه ارزش ما اوست. او رمز حیات و هویت ماست. اگر او بخواهد، هیچ چیز و هیچ کس نمی تواند به ما آزار و اذیّت برساند. او از ما غافل نیست. غفلت نکردن از او، زندگی مهدوی است. به قول حافظ:

       هرگز حدیث حاضر غایب شنیده ای

                                 من در میان جمع و دلم جای دیگر است

       مهدویت یعنی حرکت، کوشش، تلاش، امید، ایثار، نشاط، بی اعتنا به همه قدرت های پوشالی، دوری از یأس و نا امیدی و خستگی و زندگی مهدوی یعنی همه این مطالب.

       زندگی اندیشمندانه، جوانه زدن، رویش و پویش، داشتن عشق و آرزو، طرح و عمل و بر قراری رابطه بر اساس رابطه ولایتی بین انسان و امام، پایه و اساس زندگی مهدوی است.

       همه زندگی ها بر اساس اخلاق، رفتار و اعتماد است. هویت مهدوی یافتن این سه مورد، زندگی مهدوی است.حیاتی که روش، منش، کُنش، نگرش و بینش آن بر اساس آموزه های مهدویت باشد، زندگی مطلوب مهدوی است.

زندگی مهدوی، زمینه ساز است. تحقق فرج و ظهور امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف رکن اصلی این زندگی است. ما معتقدیم زمان بدون حجّت و امام ممکن نیست،هیچ گاه زمین و زمان از حجّت خالی نبوده و نیست و این حجّت شاهد و ناظر می باشد.

چشم خداوند متعال در میان همه موجودات هستی است، لذا نمی توان بدون امام زندگی کرد.اگر چه این امام از چشم ها غایب باشد.    احساس حضور این حجّت در همه حال زندگی مورد نظر است.

زندگی مهدوی، ذوب و حل نشدن در فساد جامعه است. دل نبستن به انحراف ها و سعی و تلاش برای کسب رضایت حضرت ولی العصر علیه السلام. عشق آگاهانه یافتن و تعهد به اهداف امام عصر علیه السلام، مُدل زندگی مهدوی است.

       زندگی و حیات دو نوع می باشد: الف) زندگی طیّبه یا همان زندگی محمّد و آل محّمد صلّی الله علیه و آله است." الّلهم اجعل محیای محیا محمّد و آل محمّد"

       ب) زندگی جاهلی:( من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة الجاهلیة؛ هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد[ علاوه بر زندگی جاهلی] به مرگ جاهلیت می میرد) زندگی بدون امام مهدی علیه السلام، زندگی کردن در میان تار عنکبوت است یعنی سُست ترین خانه ی دنیا را برای زندگی انتخاب کرده است.

       اگر دل بستگی به غیر از امام در زندگی باشد، ناکامی و محرومیت ثمره آن زندگی است. تنها روزنه ای که در مشکلات چشم و چراغ و مایه آسایش و آرامشِ زندگی می شود، پای بند بودن به مقدس ترین پیام آسمانی یعنی امامت است. زندگی با یاد و نام یوسف زهرا مایه ی صفای جان است.

       اگر به شما بگویند فردا روز ظهور است چه کاری انجام می دهید؟ اگر واجبی بر عهده باشد، سریع در ادا کردن آن بر می آیید؟ اگر در رفتار و اعتقادات عیب و نقصی باشد، سعی در بر طرف کردنش می شوید؟ یعنی: توجه قلبی به امام تا فردا بسیار می شود و کار هایی که سبب نگرانی می شود اصلاح می شود. دیگر تا فردا همه توان برای دنیا نیست. می خواهد فردا در زمره یاران حضرت قرار بگیرد، باید ویژگی های یاوران را تحصیل کند، زندگیش را مهدوی سازد.

       پس چرا الان این گونه زندکی نکنیم؟ کسی که اعتقاد به امام مهدی علیه السلام دارد، ظهور ایشان را نزدیک می داند و کسانی که اعتقاد راسخ ندارند، ظهور را بسیار دور می دانند. همان گونه که در دعای عهد می گوییم: "انّهم یرونه بعیدا او نراه قریبا"

سؤال: اگر زندگی شما مهدوی نباشد چه کسی زیان و ضرر می کند؟ شما یا امام؟

       در صورت مهدوی شدن زندگی، چه کسی نفع می برد؟ شما یا امام؟

       در طول تاریخ عده ای از گوش کردن به سخنان و پیروی از حجّت های الهی خود را بی نیاز دانستند. مثلاً در گوش خود پنبه قرار می دادند تا سخنان حق را نشنوند. انگشتان خود را در گوش فرو می بُردند تا کلام دل نشین وحی را نشنوند! حالا چه کسی ضرر کرده است؟ پیامبر یا آنها؟

       بیست و پنج سال امیر مؤمنان را خانه نشین کردند. چه کسی ضرر کرد؟ بر حجّت خدا صلح تحمیل کردند، امام زمانشان را زیر تیغ بردند، به اسارت کشاندند، روی گرداندند، تبعید کردند، به زندان انداختند، چه کسی دچار خسارت شد؟ معصوم یا مردم؟ آیا از حجّت های الهی ذرّه ای کم شد؟ ما سر تا پا نیاز، و خداوند متعال و خلیفه اش غنی از هستی است. تمام هستی محتاج امام زمان علیه السلام است.

       وقتی انسان به این حقیقت توجه کرد و سر خود را از پیله ای که سال ها به دور خود تنیده بیرون آورد، تولد دوباره می یابد، چنانچه تمام حواسش را به حجّت حیّ و حاضر معطوف سازد، زندگی مهدوی را آغاز کرده است.

*تولد زندگی مهدویتان مبارک باد*