عید

در لغت "عید" به معنای عود و بازگشت آمده است، و علت عید گفتن به روز های شادمانی آن است که مردم در سال منتظر بودند روزهای خرم و خوش عود کند و می خواستند فرح و شادی باز گردد. لذا بر اثر تکرار مردم، روز شادی "عید" نامیده شد و برای آن که بدانید از چه موقعی روز فرح و سرور را عید نامیدند، روایت ذیل را نقل می کنیم.

در روایت است که حضرت آدم علیه السلام در وصیت نامه ای به فرزندش " هبة الله" ( حضرت شیث) نوشت:

بعد از مرگ من خداوند پیامبری را به نام نوح بر می انگیزد و مردم را به سوی خدا دعوت می کند. اکثر مردم او را تکذیب می نمایند، خداوند نیز آنان را به وسیله طوفان هلاک می گرداند، هرکس از او پیروی کند و تصدیقش نماید از عذاب خدا در امان است.

آن گاه حضرت آدم به فرزندش دستور می دهد وصیتنامه را سالی یک بار بخوانند و برای شنیدن آن روزی را تعیین نمایند و هر سال در روز مقرر آن را تکرار کنند.

فرزندان آدم طبق دستور پدر عمل کردند و از وصیت سراسر نصیحت پدرشان در طول عمر بهره های معنوی می گرفتند و در ایام سال منتظر بودند چنین روزی باز گشت و عود کند تا وصایای پدر تکرار شود و نصایح او را بشنوند و عمل کنند. از این جهت بداهتاً روز قرائت وصیتنامه حضرت آدم علیه السلام، روز سرور گردید و عید نامیده شد. پس از آن مردم بر اثر کثرت استعمال، روزی که مقرون به فرح وشادی بود، عید نامیدند.

غدیر

گودالی را که در آن سیل و یا آب جمع شود در لغت "غدیر" نام دارد.

خم

خم نام بیابان و صحرایی است که در نزدیکی "جحفه" ( نام محلی است که میقات اول اهالی شام و مصر می باشد و میقات دوم مردم عراق و مدینه است) می باشد و آب غدیر در آن صحرا جمع شده بود. و این که این عید شریف را منسوب به خم می کنند بدان جهت است که خداوند متعال در این صحرا، عید غدیر را تأسیس و پی ریزی کرد. و سبب آن که روز عید غدیر را یوم الدوح می گویند آن است که در اطراف غدیر درختان کهن روئیده شده بود.